by شاید شمام تا حالا مانند نویسنده این مطلب بارها از خود پرسیده باشین که زندگی در آلاسکا، به عنوان یکی از سردترین نقاط کره زمین و جایی که سیکل شب و روزش با اون چیزی که ما تجربه می کنیم فرق داره، چیجوری پیش میره. حالا می خوایم به این سوال جواب بدیم.
شهر «اوتکیاگویک» (Utqiaġvik) در آلاسکا، شمالی ترین شهر در آمریکا، هر ساله یه شب قطبی رو تجربه می کنه، شبی که از اواسط ماه نوامبر شروع شده و در اواسط ماه ژانویه تموم میشه. این موضوع بدون معنیه که وقتی خورشید در ماه نوامبر غروب می کنه، ساکنان این شهر واقع در آلاسکا واسه بیشتر از دو ماه دیگه رنگ نور آفتاب رو نمی بینن. شهر اوتکیاگویک که تا سال ۲۰۱۶ با نام «بارو» (Barrow) میشناختنش، یه شهر دوردست در انتهای شمالی ایالت آلاسکا هستش که با تندراهای وحشی محاصره شده و دسترسی به اون از راه جاده زمینی ممکن نیس.
از ماه دسامبر تا مارس هم دمای متوسط هوا در این شهر زیر صفر باقی می مونه.
این شهر نزدیک به ۴٫۰۰۰ نفر ساکنان داشته و خونه مردمون موسوم به «اینوپیات» (Iñupiat) و البته تعداد زیادی محقق و دانشمدنه که واسه انجام تحقیقات خود به این شهر میان. در ادامه این مطلب می خوایم شما رو با زندگی در این شهر در ماه های تاریک سال آشنا کنیم.
شهر اوتکیاگویک در شمالی ترین نقطه آلاسکا و در حدود ۵۰۰ مایلی شهر فیربنکس (Fairbanks) واقع شده.
مردم این شهر معمولاً با عنوان «بام دنیا» از شهر خود یاد می کنن. این شهر در ۳۲۰ مایلی شمال مدار قطبی (Arctic Circle) در نزدیکی قطب شمال واقع شده و همین نزدیکی باعث شده که پدیده ای نادر و عجیب به نام شب قطبی رو تجربه کنه.
این دوره تاریکی تنها یه بار در سال اتفاق افتاده و بیشتر از ۲ ماه ادامه داره.
در این پدیده، وقتی که خورشید در ماه نوامبر غروب می کنه دیگه تا ماه ژانویه خبری از طلوع دوباره نیس.
در اواسط ماه می، خورشید طلوع کرده و دیگه تا مدت ۸۰ روز غروب نمیکنه.
در طول زمستون، دمای هوا در این شهر آلاسکا معمولاٌ تا ۳۰ درجه زیر صفر هم کم میشه. بادهای تند و دماهای پایین در فصل زمستون بسیار خطرناک شده و اگه بدون دستکش بیرون برید، در عرض چند دقیقه دست هاتون یخ میزنه. اینجوری، تموم ساکنان شهر اجازه تنها بیرون رفتن از خونه رو به فرزندان خود نمی دن. با در نظر گرفتن دوردست بودن شهر، تعداد ساکنان اوتکیاگویک در سال ۲۰۱۷ تنها ۴٫۴۰۰ نفر بوده.
دسترسی به شهر اوتکیاگویک فقط از راه هواپیما ممکنه و هیچ جاده زمینی منتهی به شهری وجود نداره.
حتی ساکنان در گذشته واسه تردد در شهر به به کار گیری سورتمهایی که سگا اونا رو میکشن روی میارن اما از دهه ۱۹۶۰ به کار گیری اسنوموبیل رواج یافت. در این شهر ۴ فروشگاه بزرگ وجود داشته و با در نظر گرفتن دور از دسترس بودن شهر، ساکنان در فصل زمستون معمولاً با کمبود مواد غذایی و زیاد شدن قیمت مواجه می شه چون تنها راه ورود مواد غذایی به شهر از راه هواپیما هستش که در فصل زمستون خطر آمیزه. بعضی از مواد غذایی در برابر هوای سرد منطقه دووم نیاورده و پس از یخ زدن دور انداخته می شن چون دمایی که در اون قرار گرفتن به زیر ۵۰ درجه رسیده.
بیشتر از نصف کسایی که در این شهر کار می کنن کارمندان دولت بوده و درآمد متوسط سرانه در اوتکیاگویک حدود ۸۳٫۰۰۰ دلار در ساله که به خونواده ها اجازه میده از پس هزینه های سنگین زندگی در شهر برآیند. واسه خونواده های ساکن شهر، پرداخت ۵۰۰ دلار در هفته واسه مواد غذایی تقریباً ناچیز هستش.
خیلی از مردم در فصل زمستون بهتر می دونن از چربی وال واسه سیر کردن شکم گرم شدن استفاده کنن و غذای اصلی ساکنان رو ماهی، برنج و کلوچهای شیرین تشکیل میدن.
اونا تقریباً هر وعده برنج می خورن و بعضی وقتا صبحونه هم شامل این غذا می شه.
اوتکیاگویک چندین رستوران داره چون مردم شهر کمتر به پختن غذا علاقه دارن. علاوه بر قیمت بالای اجناس سوپرمارکتا، قیمت غذا در این رستورانای محلی هم بسیار بالاست. قیمت بنزین هم با دیگر نقاط کشور قابل مقایسه نیس طوری که قیمت هر گالن بنزین در سال ۲۰۱۶ در این شهر ۶٫۵ دلار بوده.
زندگی در اینجور فضای سرد و تاریکی بدون مشکل نیس و به گفته پلیس اوتکیاگویک، خودکشی، افسردگی و سوء مصرف مواد مخدر در این شهر رواج داره.
اگه زاده شهر نباشین و به دیدن درخت، کوهستان و تپه عادت داشته باشین زندگی در اوتکیاگویک براتون خیلی سخت تر می شه.
به دلیل تاریکی مطلق در فصل زمستون، نمیشه روزا رو در این شهر از هم تشخیص داد و به خاطر همین بعضی از ساکنان واسه اطلاع از وقت و روز با اداره پلیس شهر تماس می گیرن. البته در طول شب کمی نور هم هست که به ساکنان اجازه میده وسایل بیرون از خونه رو ببینن. شفق قطبی و ماه کامل هم بعضی وقتا آسمون شهر رو روشن می کنن.این شهر در سالای گذشته و واسه احترام به زبون بومی مردمون اینوپیات نام خود رو از «بارو» به واژه بومی «اینوپیات» عوض کرد.
نسبت خانوادگی در شهر بسیار نزدیک بوده و به گفته یکی از معلمان، اون با ۸۰ تا ۹۰ درصد از علم آموزانش نسبت خانوادگی داره.
دبیرستان شهر در سال تحصیلی ۲۰۱۷-۲۰۱۸ حدوداً ۲۲۴ دانش آموز داشته.
هم اینکه اوتکیاگویک دارای یه پایگاه نیروی هواییه که کارکنان اون از دیگر نقاط کشور اومده ان. هم اینکه باید به مرکز تحقیقاتی قطبی شهر اشاره کرد.
با وجود شرایط سخت زندگی، ساکنان عاشق شهر خود هستن. صنعت توریسم شهر هم وضعیت خوبی داشته و مردمون دیگر نقاط کشور و جهان واسه یادگیری در مورد مردم بومی منطقه، گذشته شکار وال در شهر و زندگی در مدار قطب شمال به اوتکیاگویک میان.
یکی از چیزایی که به دور دست بودن شهر اشاره داره، یه تابلوه که نشون میده شهر سیاتل در فاصله ۱٫۹۶۰ مایلی قرار داره.
در اواخر ماه ژانویه و پس از بالاتر از دو ماه تاریکی نسبی، در آخرً خورشید دوباره در این نقطه از آلاسکا طلوع می کنه.
