«مین دریایی»؛ هر آنچه که باید در مورد بازدارنده ترین سلاح نبردهای دریایی بدانید [قسمت اول]

اما پس از اون، از قول خدمه یکی از نفتکشای آسیب دیده گفته شد که قبل از انفجار پرنده هایی در آسمون دیده شده و حادثه، به ادعای اونا، در اثر حملات هوایی انجام شده.
تحقیقات و گمانه زنیا در این مورد بازم ادامه داره و ایران و کشورای منطقه همدیگه رو به دست داشتن در این حادثه متهم می کنن. مطمئنا در مورد این حادثه تا حالا چیزای زیادی شنیدین و ما هم قصد نداریم این اخبار رو تکرار کنیم.
در ادامه این مطلب می خوایم شما رو با مین دریایی و چگونگی کار و شکلای جور واجور اون آشنا کنیم.

مینای دریایی از صدها سال قبل واسه مراقبت از خط ساحلی کشورها و دفاع در مقابل حملات دریایی استفاده شدن. در حالی که ممکنه به تکنولوژی مین دریایی به یه تکنولوژی واسه جنگای قدیمی فکر کنین، این وسایل انفجاری زیر آبی هنوزم بخش مهمی از جنگ دریایی مدرن هستن. واسه آشنایی بیشتر با معنی مین دریایی بهتره از گذشته این مین شروع کرده و به چگونگی به کار گیری اونا در نبردهای مدرن برسیم.

گذشته مین دریایی

بسیار دیوید بوشنل رو مخترع مین دریایی می دونن. درزمان جنگای استقلال آمریکا در سال ۱۷۷۷، اون اسلحه شناوری رو ساخت که با عنوان اژدر انفجاری شناور از اون یاد می شد و اولین بار در رودخانه دلاویر استفاده کرده شد، به این امید که یکی از کشتیای بریتانیایی با اون برخورد کنه.
در آخر قربونی این مین دریایی یه قایق کوچیک واسه کشتی HMS Cerberus از ناوگان دریایی بریتانیا بود که در آخر مرگ ۴ ملوان رو به دنبال داشت. این قایق و ملوانان اونو میشه اولین تلفات مینای دریایی در تاریخ نبردهای دریایی دونست. در سالای پس از این حادثه، به کار گیری این مینا تاکتیکی شیطانی و ناجوانمردانه انگاشته می شد.

در سالای اولیه زندگی، از مین دریایی به صورت بسیار پراکنده و کمی استفاده می شد ت انیکه در جنگای داخلی آمریکا، جهان تماشاگر اولین استفاده بزرگ از اژدرهای انفجاری دریایی بود. نیروی دریایی کنفدراسیون درزمان این جنگا بسیار ضعیف تر از نیروی دریایی فدرال بود، از این رو اونا واسه جبران این ضعف به به کار گیری مین گذاری در اندازه گسترده زدن. اونا سواحل خود رو با شکلای جور واجور مختلفی از مینای دریایی پوشونده و صدمات بسیار بزرگی از این روش به نیروی دریایی فدرال وارد کردن. درزمان جنگ موسوم به Mobile Bay، بیشتر از ۲۷ کشتی نیروهای فدرال به دلیل برخورد با مین دریایی غرق شدن. درزمان جنگ جهانی اول، مینای دریایی به اسلحه اصلی متفقین در برابر زیردریاییای مخوف و قوی آلمانیا موسوم به «یوبوت» (U-boat) تبدیل شدن.

متفقین در سال ۱۹۱۸ یه میدون مین دریایی به طول ۲۵۰ مایل از اسکاتلند تا نروژ طراحی و اجرا کردن که «رگبار دریای شمال» (North Sea Barrage) نام داشت. درزمان ۵ ماه، نیروهای بریتانیایی و آمریکایی بیشتر از ۷۲٫۰۰۰ مین دریایی در آبای این منطقه کاشتند. در واقع عملیات مین گذاری اونقدر بزرگ بود که قبل از تکمیل، جنگ جهانی اول تموم شد اما در همون مدت کوتاه برقرار شدن این میدون مین، ۶ زیردریایی آلمانی در اثر برخورد با این مینا غرق شده و به کشتیای دیگه دول متحد هم خسارات زیادی وارد شد.
بدنبال جنگ جهانی اول و صلح پس از اون، مینای دریایی به عنوان یه اسلحه موثر در نبردهای دریایی فراموش شده و پیشرفت زیادی در این میدون انجام نشد.
تا اینکه جنگ جهانی دوم شروع شد.
با پیشرفت تکنولوژی زیردریایی و هواپیما، از این دو وسیله جنگی به شکلی موثر واسه کاشت مینای دریایی استفاده شد.

مینای دریایی جدید بسیار پیشرفته تر از نسل اول مینای دریایی بودن که فقط در صورت تماس با هدف عمل میکردن، مینای جدید بسیار پیشرفته تر و حساس تر بوده و به اونا مینای تاثیری گفته می شد.
این مینا می تونستن براساس تغییرات مغناطیسی، آکوستیک یا فشاری در آب که در اثر نزدیک شدن کشتیای دشمن ایجاد می شد منفجر شن. اینجوری نیروهای دریایی می تونستن مینای دریایی رو طوری برنامه ریزی کنن که براساس چندین ورودی منتظر یه کشتی بزرگ در میان یه گروه تهاجمی دریایی باشه و تنها اون کشتی رو منفجر کنه.
درزمان جنگ جهانی دوم، مینای دریایی به سلاحایی بسیار موثر و هدف دار تبدیل شدن. یکی از موارد موثر به کار گیری مین دریایی در این نبردها، عملیات موسوم به «گرسنگی» (Operation Starvation) بود.

در این عملیات، نیروی دریایی آمریکا یه عملیات بزرگ مین کاری بسیار بزرگ رو در انتهای جنگ در اقیانوس آروم شروع کرد که شامل کاشت ۱۲٫۰۰۰ مین دریایی در راه کشتیرانی کشور ژاپن بود. در کل، نیروهای آمریکایی ۶۵۰ کشتی ژاپنی رو غرق کرده و در عمل فعالیتای کشتیرانی این کشور رو به طور کامل متوقف کردن. نه فقط موثر بودن فیزیکی این مینا بلکه ترس و قدرت بازدارندگی روانی اونا باعث شد که تقریباً تموم کشتیای تجاری و جنگی ژاپن در بنادر زمین گیر شده یا به آبای کشورای دشمن روی بیارن. بعد از جنگ جهانی دوم، در حالی که کشورای بزرگ شرکت کننده در جنگ شروع به کاهش حجم ارتشای خود و جبران خسارتا شدن، مینای دریایی دوباره واسه یه مدت به فراموشی سپرده شدن. ابرقدرتای جهان در اون دوران بر این باور بودن که مینای دریایی در نبردهای مدرن کارآیی زیادی ندارن اما خیلی زود مشخص شد که سخت در اشتباهن.

درزمان جنگ دو کره، نیروی دریایی کره شمالی تنها ۴۵ کشتی جنگی داشت که در مقابل ناوگان دریایی دارای ۲۵۰ کشتی جنگی آمریکا بسیار ناچیز بود. با این وجود، تموم ناوگان دریایی آمریکا به مدت بیشتر از یه هفته به دلیل ۳٫۰۰۰ مین دریایی که در آبای کره شمالی کاشته شده بود زمینگیر شد.
این حادثه توجه رییس بخش عملیاتای  نیروی دریایی آمریکا ، آدمیرال فارست شرمن، رو به خود جلب کرده و اینجوری بود که این کشور شروع به سرمایه گذاری و پیشرفت تکنولوژیایی واسه مقابله با مینای دریایی و تولید مینای پیشرفته کرد.
نکته مهم دیگه اینکه این برگشت علاقه به مینای دریایی تنها نتیجه زمین گیر شدن کشتیا به مدت یه هفته در آبای کره شمالی نبود، بلکه از این موضوع ناشی می شد که نزدیک به ۷۰ درصد خسارات وارد شده به ناوگان دریایی آمریکا در جنگ کره از همین مینای دریایی ناشی شده بود.

در اون دوران تنها ۲ درصد از پرسنل نیروی دریایی این کشور در بخش مین روبی فعالیت داشتن که مشکل بزرگ در روش هدف دار نیروی دریایی آمریکا رو نشون می داد. اینجوری در سال ۱۹۶۷ بود که نیروی دریایی آمریکا از نسل مینای کلاس «خراب کننده» (Destructor) خود رونمایی کرد.
این مینا شامل یه ساختار عمل بسیار پیچیده، حالت-جامد بود که درون دیواره های فیوز انفجاری بمبای ساده و چند منظوره قرار می گرفت. این مینا تا زمان جنگ ویتنام در سرویس موندن و بعد از اون بود که نمونه های جدیدی از مین دریایی با نام مینای Quickstrike معرفی شد.
این مینا بسیار پیشرفته تر و سخت تر از نمونه های قبلی بوده و واسه اهداف هدف دار خاص مورد استفاده قرار می گرفتن.

هم اینکه این مینا در مقایسه با بقیه سلاحای دفاع دریایی بسیار ارزون تر بوده و اینجوری بهترین گزینه واسه پیشگیریای دفاعی در نبردهای دریایی به حساب می رفتن. آمریکا به پیشرفت واحدهای تخصصی در مورد مین کاری و مین روبی در همه شکلای جور واجور ایشون اینو هم به این موضوع دقت لازم رو به عمل بیارین گفتن که واحدهای دریایی و هوایی، واحدهای شناسایی و کشتیای مین روب رو شامل می شد.
تا به امروز، عملیاتای مربوط به مینای دریایی و مهارتای این بخش از نیروها ستون فقرات عملیات دفاعی نیروی دریایی آمریکا در سراسر جهان رو تشکیل داده.

آناتومی مین دریایی

مینای دریایی مدرن بسیار ساده و در عین حال بسیار پیچیده هستن. سادگی اونا به دلیل نداشتن بخشای زیاد و پیچیدگی اونا نتیجه ساختار بسیار هوشمند به کار رفته در اوناس. هم اینکه این مینا دارای گزینه های ایمنی زیادی هستن که در مینای قدیمی نبود، مثلا توانایی انبار کردن آسون و هم اینکه امکان خود-نابودی یا خود-خنثایی واسه جلوگیری از آسیب زدن به موجودات آب زی و کشتیای خودی در زمانایی که احتیاجی به اونا وجود نداره. مینای دریایی معمولاً دارای یه اهرم پروازی یا اهرم هندلینگ، یه بسته انفجاری، یه وسیله مسلح کردن با دنباله انفجاری، یه وسیله شناسایی هدف و یه باتریه. اهرم یا دسته پرواز یا هندلینگ واسه انتقال و کارگذاری مین از هر پلتفرمی در زرادخانه مینای دریایی استفاده کرده می شه.

بسته انفجاری شامل مواد خام انفجاریه که درون مین قرار گرفته و معمولاً با مواد منفجره ای که در بمبا استفاده می شه یه جوره. وسیله مسلح کردن و دنباله انفجاری هم بعد از خلاص شدن اولین مرحله از مسلح شدن مین رو عملی می کنن. می تونین این ترکیب رو به عنوان کلید یا ضامنی فرض کنین که انفجار رو شدنی می کنه.
وقتی که وسیله مسلح شدن و دم انفجاری خوب با هم جفت شن، وسیله شناسایی هدف می تونه کار خود رو انجام داده و مین رو منفجر کنه.
سیستم شناسایی هدف مهم ترین بخش یه مین دریاییه. این همون بخش از مینه که باعث می شه مین دریایی از بمبا فرق داشته باشه.

در واقع، وسیله شناسایی هدف محرکای بسیاری رو در آبای دور و بر خود حس می کنه، محرکایی مانند محرکای سیسمیک (لرزه ای)، آکوستیک، فشاری یا مغناطیسی، و در ادامه براساس محدودیتایی که واسه اون تعیین شده، مین رو منفجر می سازه. کشتیای جور واجور، در این دسته بندیای تحریکی متفاوت هستن که به تکنولوژی داخلی مین دریایی اجازه میده تصمیم گیریایی آگاهانه و هوشمند واسه زمان فعال شدن و انفجار دهد. وقتی که همه این اجزاء در هم ترکیب شه، به یه مین دریایی دست پیدا می کنین که می تونه یه اسلحه هوشمند بسیار موثر در نبردهای دریایی باشه.