۱۰ مورد از دردناک ترین و بیرحمانه ترین روش های اعدام در طول تاریخ [قسمت دوم]

یکی از خبرهای مهم و شوکه کننده روزای گذشته اعدام یکی از متخلفان اقتصادی به نام «حمید رضا باقری درمنی» معروف به «سلطان قیر» بود که یهو خبر رسید در سپیده دم روز اول دی ماه به خاطر ایجاد مشکل در سیستم اقتصادی کشور و اختلاس به دار مجازات آویزون شده.
اینجوری با در نظر گرفتن اینکه در کشور از این سلاطین کم نداریم میشه گفت که در عصر اعدام «سلطانا» بعید نیس که در آینده ای نزدیک تماشاگر اعدام مهمی دیگه باشیم. اما این که چیجوری کسایی تونسته ان درزمان چند سال به مقام سلطانی برسن و کسی متوجه این ترقیا نشده! خود سوال بزرگیه که کمتر کسی می خواد اونو بشنوه یا به اون جواب دهد. از این موضوعات خطرناک می گذریم و به موضوع اصلی مطلب باز می گردیم!

مجازات مرگ یا همون اعدام، آخر مجازاتیه که در طول تاریخ در انتظار جنایتکاران بوده.
هر چند در ده های گذشته اندازه به کار گیری این روش تنبیهی شدیدا کم شده اما در بعضی از کشورها مانند ایران هنوز از این روش واسه مجازات مجرمان استفاده می شه.
در روزگار الان اعدام کردن هم روشی انسانی تر (نسبت به گذشته) پیدا کرده و بجز چند کشور معدود مانند کره شمالی که روشای خلاقانه ای واسه این کار دارن، در مابقی کشورهایی که هنوز اعدام رو انجام میدن از روشی مانند دار زدن یا تزریق مواد کشنده استفاده می شه.
اما در روزگاران گذشته، اعدام مجرمان اتفاقی بود که هر روزه به وسیله حاکمان انجام می شد و بدتر این که تلاش می شد بدترین و دردناک ترین روش اعدام واسه عبرت بقیه انتخاب شه.

در سراسر جهان، کشورای جور واجور روشی خلاقانه واسه پایان دادن به زندگی مجرمان و محکومین به مرگ داشتن. هدف اصلی در بیشتر موارد این بود که طرز اعدام کردن باید طوری باشه که فرد اعدامی بدترین درد و شکنجه رو واسه طولانی ترین مدت ممکن تجربه کنه.
در بعضی موارد هم روش اعدام نمادی ظاهری از چیزی خاص بود. در ادامه این مطلب می خوایم شما رو با ۱۰ مورد از دردناک ترین و بیرحمانه ترین روشای اعدام در طول تاریخ آشنا کنیم.

۵- قرار دادن در بین دیوار یا فضای بسته

در این نوع از اعدام، فرد خطاکار رو در داخل یه فضای بسته قرار می دادن که هیچ خروجی نداشته باشه. بعضی وقتا این روش مجازات به معنی حبس ابد بود اما در مواردی دیگه هم فرد در این فضای بسته رها می شد تا در اثر گرسنگی و تشنگی جون دهد. تصویری که واسه اولین بار در سال ۱۹۲۲ در مجله نشنال جئوگرافیک منتشر شد یه زن مغولی رو نشون می داد که در درون یه جعبه چوبی قرار داده شده و در بیابان به حال خود ول شده بود تا بمیرد. عکاس این عکس که آلبرت کان نام داشت گفته بود که خود تماشاگر التماسای زن نامبرده واسه غذا بوده.
اما کان مجبور بود این زن گرسنه رو در حال مرگ رها کنه چون اینجور مردم شناسانی اجازه دخالت در سیستم قضایی دیگه کشورها و فرهنگا رو جایز نمی دونن.

به گفته کان، این زن به جرم زنا محکوم شده بود. هر چند داستانای متفاوتی از دلیل محکوم شدن این زن مغول روایت شده اما تصویر موجود هیچ شک و شبه س ای رو در مورد انجام این روش اعدام در مغولستان باقی نمی ذاره. البته قربانیان از روی زورً در اثر گرسنگی و تشنگی جون نمی دادن. براساس گزارش روزنامهای چینی در سال ۱۹۱۴، کسایی که به این روش شکنجه محکوم می شدن در داخل یه تابوت سنگین سفت شده به وسیله قفلای فلزی قرار داده شده که مانع از دراز کشیدن یا نشستن اونا می شد.
این افراد تنها روزی چند دقیقه از سوراخی که هنگام غذا دادن براشون باز می شد می تونستن نور آفتاب رو ببینن.

۴-  غرق شدن با کیسه چرمی

این روش اعدام که با عنوان «مجازات کیسه» یا «Poena Cullei» هم شناخته می شه در مورد کسایی اعمال می شد که مرتکب قتل والدین خود می شدن. این افراد رو در داخل کیسه هایی چرمی که پر از حیوانات موذی زنده بود انداخته و در آب غرق می کردن. براساس مدارکی که درباره این روش اعدام بدست اومده، اول تنها تعدادی مار سمی در این کیسه ها انداخته می شدن اما در دوران حکومت امپراطور هادریان، عادی ترین روش واسه این نوع اعدام این بود که یه سگ، یه خروس، یه میمون و یه افعی همراه با فرد محکوم در داخل کیسه قرار گرفته و پس از بستن در کیسه، اونو در دریا مینداختن.

در اون دوران آدمایی که مرتکب قتل والدین خود می شدن دو انتخاب داشتن: یا اینکه در میدون گلادیاتورها اونا رو جلوی حیوانات وحشی بندازن یا به روش غرق شدن با کیسه چرمی به زندگی اونا پایان داده شه.
آدمایی که قرار بود به این روش اعدام شن، اول در حالی که سرشون در داخل یه کیسه قرار گرفته بود با ترکه هایی رنگ آمیزی شده با خون کتک می زدن. بعد اونا رو در داخل کیسه ای که از چرم گاو ساخته شده بود و حیوانات مختلفی در داخل اون قرار داشتن انداخته و تو یه گاری می گذاشتن. این گاری به وسیله یه گاو نر به کنار یه رودخانه یا دریا برده می شه و بعد کیسه رو در آب مینداختن. این روش بعدا با زنده زنده سوزوندن جانشین شد.

۳- زنده زنده خورده شدن به وسیله حشرات و موجودات موذی

این روش اعدام که «Scaphism» نامیده می شه روش اعدام ایران باستان واسه کسایی بود که به جرمای بزرگی مانند قتل و خیانت متهم می شدن. محکومین به اعدام رو در داخل یه تنه خالی شده درخت یا بین دو قایق (به خاطر همین به این روش اعدام روش «قایقا» هم می گن) قرار می دادن و به زور به اونا شیر و عسل می خوروندن. این روش اعدام در باتلاقا یا جایی که قایقا در برابر آفتاب قرار داشته باشن انجام می شد.
قربانیان نه فقط مجبور بودن مقادیر زیادی شیر و عسل در معده خود بریزن بلکه این مواد رو روی تموم نقاط بدن اونا می مالیدند. این موضوع باعث می شد که شکلای جور واجور حشرات موذی و حتی موشا به این مواد جلب شده و در نتیجه قربونی زنده زنده به وسیله این موجودات خورده شه.

قربانیان علاوه بر این شرایط دردناک بعد از یه مدت دچار اسهال شدید می شدن که با ضعف بیشتر از اندازه و از دست رفتن آب بدن همراه می شد.
اما این افراد نگون بخت در اثر کاهش آب بدن به وجود اومده به وسیله اسهال شدید نمی مردند چون همیشه به زور به اونا شیر و عسل خورونده می شد.
این روش شکنجه و اعدام بدین معنی بود که اونا ممکن بود روزا یا حتی هفته ها زنده مونده و در درون جهنم پر از کثافت و اسهال خود بپوسند و همزمان به وسیله حشرات موذی، کرما و موشا خورده شن. کم کم در اثر کثافت دور و بر بدن فرد، دیگه موجودات موذی مانند کرما هم به این مهمونی جهنمی پیوسته و بعد وارد بدن فرد شده و کم کم بدن اونو از درون می خوردند تا در آخر قربونی پس از روزا رنج غیر قابل تحمل و بالاتر از حد تصور جون می باخت. واسه تماشای این روش اعدام به این لینک برید.

۲- چرخ شکننده

این روش اعدام که با عنوان «چرخ کاترین» هم شناخته می شه (چون سنت کاترین اهل الکساندریا با این روش کشته شد) در دوران قرون وسطی در اروپا مورد استفاده قرار می گرفت. روش اعدام چرخ شکننده در فرانسه و آلمان بیشتر از دیگر مناطق مورد استفاده قرار می گرفت و در مواردی حتی پس از قرون وسطی هم به کار گیری اون بازم ادامه داشت. نام این چرخ از این موضوع گرفته شده بود که در واقع واسه خرد کردن استخوانای بدن قربانیان مورد استفاده قرار می گرفت. کسایی که به قتلای کثیف متهم شده بودن به این روش اعدام می شدن.

قربانیان رو به این چرخای مخصوص می بستند و بعد از یه چماق چوبی یا فلزی واسه ضربه زدن به اندامش استفاده می شد.
بعد از اینکه فرد در اثر خرد شدن اعضای بدنش جون می باخت این چرخ رو در انظار عمومی به نمایش می گذاشتن. بعضی وقتا این روش شکنجه و اعدام روزا ادامه داشت اما در بعضی موارد دیگه هم اعدام کننده با وارد کردن چند ضربه سخت به سینه و شکم قربونی به زندگی اون پایان می داد. ساختار دقیق چرخ کاترین از کشوری به کشور دیگه متفاوت بود طوری که در بعضی کشورای دیگه پس از چرخاندن چرخ استخوانای بدن قربونی خرد می شدن یا در بعضی کشورها علاوه بر چرخ از یه صلیب چوبی هم واسه اعدام قربونی استفاده می کردن.

۱- گاروت یا یقه فلزی

اعدام با به کار گیری «گاروت» (Garrote) یا یقه فلزی واسه اولین بار در سال ۱۸۱۲ به عنوان جایگزینی واسه به دار آویختن استفاده شد.
درزمان قرن نوزدهم میلادی دستکم ۷۳۶ نفر به این روش در اسپانیا اعدام شدن. معمولاً کسایی که مرتکب قتل، دزدی یا اعمال تروریستی شده بودن به این روش اعدام محکوم می شدن. قربونی رو روی صندلی مخصوص نشانده و پشت اونو به پشتی چوبی اون تکیه می دادن.

بعد یه طناب حلقه شده که از درون سوراخایی در پشتی صندلی رد شده و به یه چرخ سکان مانند در پشت اون وصل شده بود به دور گردن قربونی انداخته می شد و در آخر با چرخاندن چرخ، فرد خفه می شد.
یه نمونه چینی از این روش هم وجود داشت که از کمون واسه خفه کردن محکومین استفاده می کرد.
با گذشت زمان تغییراتی در این روش اعدام ایجاد شد تا سبک و راه روشی انسانی تر به اعدام محکومین داده شه.
اما در آخر مشخص شد که این روش هم مرگی آسون تر و انسانی تر از دار زدن رو واسه افراد رقم نمی زنه و آخرسر کنار گذاشته شد.

البته این روشای اعدام فقط از بین روشای اعدام عادی انتخاب شده بودن و روشی هم با احتمال خیلی کم مورد استفاده قرار گرفته یا میگیره که بالاتر از حد تصور هستن مانند روشای هولناکی که داعش واسه اعدام قربانیان استفاده می کرد.
از بعضی روشای دردناک اعدام در دوران گذشته میشه به زنده زنده پوست کندن، به کار گیری بامبو واسه شکنجه و اعدام افراد (قربونی رو روی تخته ای که در زیر اون جوانه های بامبو قرار داشت می بستند و با رشد بامبوها بدن قربونی سوراخ می شد چون بامبو می تونه در ۲۴ ساعت بیشتر از ۹۰ سانتیمتر رشد کنه)، شکنجه و اعدام با موش (موشایی رو در داخل قفس انداخته و روی بدن فرد قرار می دادن و در ادامه با روشن کردن آتیش و داغ کردن قفس باعث می شدن که موشا واسه فرار از گرما بدن قربونی رو سوراخ کنن) اشاره کرد.

هم اینکه به پریدن با چشمون و دستای بسته در آب دریا، فرود کردن میله ای تیز از قسمت پایین بدن و بعد بلند کردن اون که باعث می شد نوک میله تیز از دهن یا هر جای دیگه بدن قربونی بیرون بزنه (میخ کشی) و روشی دیگه به نام «Keelhauling» اشاره کرد که در اون فرد رو روی عرشه به دماغه بسته و بعد از زیر کشتی و زیر آب رد کرده و از طرف دیگه بالا می آوردن که در نتیجه اون بدن قربونی در اثر کشیده شدن به الوارهای زبر زیر کشته دریده شده و آب شور دریا هم بر درد می اضافه کرد.

این روش تا وقتی که فرد جون می داد ادامه داشت و نمونه ای از اون در سریال «بادبانای مشکی» (Black sails) به نمایش درآمد. روش اعدام دیگری که مربوط به دوره وایکینگا بوده، «عقاب خونین» اسمشه که با پاره کردن پشت قربونی و بیرون کشیدن ستون فقرات اون همراه بوده.
این سبک از اعدام در سریال «وایکینگا» به نمایش دراومده.